To μπινελίκι ως αγχολυτικό
Αν φταίει κάτι άλλο τότε σίγουρα αυτο/αυτός/αυτη/αυτοί που θα τα ακούσουν θα φταίνε σε κάτι που δεν σε αφορά.
Αυτο ειναι σίγουρο. Ξυπνάς και ξέρεις τι σου φταίει. Αλλα στο δρόμο βλέπεις κάτι που ναι μεν ειναι λάθος αλλα πρακτικά δεν σε αφορά άμεσα. Και τα χώνεις :
"Αντε μωρή απο κει, αντε παραπέρα μωρή *μπλιπ* και *μπλιπ* άσχετη ... " κλπ κλπ
Επειδή θεία δίκη δεν υπάρχει οταν την θες, αναλαμβάνεις αυτόκλητος τιμωρός.
Τιμωρός via ξέσπασμα χουλιγκανίζον, αλαλάζον, βαρβαρούχον.
Και πας παραπέρα ( αν τη γλυτώσεις και δεν σε τρέχει με καμμια αστυνομία η κυρά ) και νιώθεις ανακούφιση μεν αλλα ξέρεις οτι αυτο που σε ενοχλούσε αρχικά, παραμένει.
Το ξέσπασμα δεν ειναι τόσο κακό, αν δεν βγαίνει σε λάθος μέρος, λάθος ώρα, με λάθος πλανήτες πάνω απ την κεφάλα σου. Αλλα μπορεί να σου φορτώσει κι άλλα για ξέσπασμα μετά και στο τέλος θα μείνει ενα κενό επειδη το μόνο που μένει για να ξεσπάσεις πάνω του ειναι δύο πράγματα να διαλέξεις το ενα :
- Ο πλανήτης όλος.
- Ο εαυτός σου.
Διάλεξε και πάρε....
