Θάλασσες μοναχικές
Ετούτες τις εποχές αλλα και κάθε εποχή του χρόνου, μία είναι η ανάσα της θάλασσας ίδια η αρμύρα και υπομονετικά τα βράχια κι οι αμμουδιές βρέχονται απο αυτην.
Το ίδιο κι οι άνθρωποι. Πάνε για δροσιά, για χαλάρωμα, τη σκέψη ν' αφήσουν να φύγει πέρα με το γλάρο που φεύγει, με μιά πετρούλα στο νερό να νιώσουν τις δονήσεις του μπλέ.
Ωρες μπορείς να περιμένεις στη θάλασσα χωρίς να περιμένεις κάτι κι οταν φύγεις να εχεις μέσα σου τόσο μπλέ, τόση ανάσα και ξαναγέννημα που βάζεις χαμόγελο στο πρόσωπο και προχωράς οτι κι αν συμβαίνει. Ζωοδότρα θάλασσα, πνοή, αναγέννηση.
Θέλει να την αγαπάμε όμως και τότε θα μας ανταποδώσει και αυτη την αγάπη της.
Θέλω να βουτήξω μεσα της και να μείνω εκει για όσο περισσότερο γίνεται, στην αγκαλιά της.
Μια ερωμένη είναι, μια μάγισσα καλή, μια απέραντη μπλε πανδαισία.
6 σχόλια:
Τι ωραια που τα εγραψες οσα νιωθεις για την θαλασσα... Αχ ποσο θελω να κανω μια βουτια! Να φαντααστεις ακομη δεν εχω κανει ουτε ενα μπανιο..
Θέλω κι εγώ μπλε θάλασσα!!! Τη βαρέθηκα τη γκριζίλα!
Tη θάλασσα την αγαπάω πολύ.
Ειναι τόσο μπλε, τόσο απέραντη και μεγαλειώδης.
Ερωτιάρικη, παιχνιδιάρα.
Για τη θάλασσα γίνομαι κι εγώ...λεσβία!!!
Μεγάλη αγάπη, δε μπορώ μακριά της!
Φιλάκια.
Εις τον αφρό εις τον αφρό της θάλασσας..Καλησπέρες μπλε (από καλοκαίρι, εντάξει;)..
Θάλασσα...Αγάπη...Ερωμένη...
Τα συνόψισες όλα μέσα σε λίγες αράδες...
Την καλησπέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου