IOΣ

Μνήμες απο τα πρώτα ταξίδια στα νησιά έρχονται στο μέσο του Γενάρη, ετσι για να γαργαλήσουν το μυαλό και να ονειρευτώ εκείνες τις ζεστές μέρες. Ολη η Ελλάδα ειχε καύσωνα. Ο Πειραιάς έκαιγε κι έβραζε σαν καμίνι. Ισα που πρόλαβα να μπω σε ενα πλοίο με τον σάκκο στην πλάτη, εναν πορτοκαλί με σαμάρι. Μπήκα πρώτα, και μετά ρώτησα πού πηγαίνει το πλοίο. Τότε μπορούσες να το κάνεις αυτό.

Μεσα υπήρχαν διάφορα αλλα πρώτα απ όλα μια επαγγελματικών προδιαγραφών τότε φωτογραφική μηχανή Yashica με τον καλύτερο ζούμ φακό που εχω δουλέψει ποτέ.

( Οι φωτογραφίες ειναι σκανναρισμένες )

Το ταξίδι ηταν το πιο ανέμελο που έχω κάνει ποτέ.

Οταν φτάσαμε δεν κατάλαβα πολλά, μόνο οταν ανέβηκα στη χώρα άρχισα να καταλαβαίνω πόσο διαφορετικά ηταν εκει.

Μετα απο μια βόλτα στην Χώρα, τράβηξα κατ ευθείαν για τον Μυλοπότα όπου θα έμενα.

Το μέρος τότε ήσυχο, δεν θέλω να φανταστώ οτι άλλαξε σήμερα πια, αν και αυτό ειναι το πιο πιθανό.

Η παραλία αμμουδερή, με την άμμο να καίει κάτω απο τα πόδια. Πουθενά σκιά βέβαια, και ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν νοικιαζόμενες καρέκλες - ομπρέλλες. Οι περισσότεροι λουόμενοι απολάμβαναν σκέτο ήλιο χωρις σκιά αλλα πασαλειμένοι με αντηλιακά λάδια, και κάμποσοι ηταν γυμνοί/ές. Κάθε τόσο άκουγες τρανταχτά γέλια απο παρέες 4-5 ατόμων απο κάποιο σημείο της αμμουδιάς.

Μπροστά ενας τύπος νοίκιαζε σανίδες για windsurfing, ειπα οτι θα έκανα μια προσπάθεια να σταθώ πάνω σε μια απο αυτές κι αργότερα το δοκίμασα. Δυστυχώς δεν υπάρχει βίντεο απο αυτό να γελάσουμε λιγάκι.

Τρελλή απόλαυση τότε ο φραππές μπροστά στην παραλία.

Εκείνη την εποχή ειχαμε πολλούς αμερικανούς τουρίστες στην Ελλάδα. Απο τότε πέρασαν αλλα 7-8 χρόνια για να ξαναγνωρίσω αμερικανούς στην Πάρο οταν ήμουν και μετα πέρασαν πάλι πολλά για να ξαναδώ απο δαύτους.

Τα βράδια ο παλμός του κεφιού ανέβαινε πάνω στη Χώρα, όπου αν ήθελες να κάνεις καλή γυμναστική ανέβαινες και με τα πόδια. Το κατέβασμα θα ηταν εύκολο μετά τα ποτά, αρκεί να μην σκόνταφτες σε κανένα μεθυσμένο που κοιμόταν στην άκρη του δρόμου. Πολλοί έχαναν το δρόμο τους και κοιμούνταν όπου να ναι !

Οι μέρες και οι νύχτες ηταν η μια καλύτερη απο την άλλη. Η μπύρα έρρεε άφθονη. Ο κόσμος απ ολα τα μέρη της γής. Πολλή μπύρα όμως, πραγματικά !

Την ημέρα φυσικά παραλία όσο μπορούσα, μεχρι να βαρεθώ. Μαύρισα σαν τα μπιφτέκια που ειχα κάψει στο φούρνο πρόπερσι.

Δεν θα ξεχάσω που προκάλεσα Αγγλο τουρίστα να παίξουμε τάβλι. Με διέλυσε 8-2.

Τον ίδιο άνθρωπο τον ειχαν κλέψει στο δωμάτιο του μια μερα πριν.

Δούλεψα λιγες μέρες πουλώντας σάντουιτς σε λουόμενους εκει κοντά, μάλιστα το αφεντικό τρελλάθηκε και ήθελα να με κρατήσει όλη τη σεζόν εκει. Κρίμα που δεν συμφώνησα.

Κάτι παράξενο μου είπε μια μέρα να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω.

Μια σύντομη βόλτα για καφέ στην πόλη πάνω και μετά λιμάνι να περιμένω το πλοίο που δεν άργησε. Με πήρε και γύρισα στον Πειραιά. Μύριζα αρμύρα επι μέρες. Ακόμα το μυαλό μου γυρίζει εκει, σαν να θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Μακάρι να μπορούσα.
...